12 juli – 1 augustus 2008

Zaterdag 12 juli, hoera: zomervakantie. Alhoewel… het is 14 graden en het regent! De afgelopen weken had het sowieso veel geregend in Nederland, maar goed dat onze vakantie twee weken was uitgesteld. We hopen op beter weer. We zouden eigenlijk dit jaar 4 maanden gaan zeilen maar door “case K” ging dat helaas niet door. Het plan voor nu is een tocht naar de Kanaaleilanden. De wind is weliswaar ZW, maar zwak dus gaan we het gewoon proberen. We waren nog nooit zo voorbereid als dit jaar. De boot was vorige week al gepakt en geladen; water, wijn, voedsel en kleding. Net nog de verse spullen gehaald en nu op weg in de regen naar Den Oever alleen op het fokje. Ons nieuwe stuurautomaat doet het perfect, geen gesteun en gekreun meer vanachter het stuurwiel, de oude zullen we niet missen. Vakantie! Welverdiend. Na de spanningen op het werk van Pieter met als resultaat vertrek van een collega, zal er wel heel wat van ons afvallen. Tijd om weer eens zorgeloos te genieten.

Donderdag 15 juli, Guernsey!

Avond in St. Peters Port, volgepropte Marina. We zitten buiten, truien aan, maar daarstraks nog in het zonnetje gewandeld, door de upper en lower gardens. Zondag, vier dagen geleden, vertrokken we uit Den Oever, met een “redelijk” weerbericht, we konden het erop wagen. Nou, daar bleek niets van te kloppen. Niet NW maar W tot ZW en niet

2-3 maar 5-6! Zondag ging nog wel, in westelijke richting. Voor het eerst dat we de windmolenparken voor Ijmuiden zagen liggen. ’s Nachts moest de motor erbij. Maandag vissermannend tegen forse westenwind. Overigens bleef de stemming prima, na de zware weken heerlijk om met z’n tweeën op pad te zijn. We kwamen de nacht goed door en voelden ons niet brak daags erna. Vol goede moed dus, maar de wind bleef uit de foute hoek komen en werd steeds harder. Niet erg ontspannen dus. Toen de wind ’s middags boven de 25 knopen uitstak, besloten we die nacht niet door te varen. We weken uit richting Ramsgate, om wat beschutting te hebben onder de kust. Zee en wind waren daar inderdaad milder dus besloten we alsnog door te varen naar Dover. Dat kennen we! Ook nu werden we welkom geheten door de harbour control, dit keer bij goed zicht! Prima plekje in Granville Dock. Lekker samen gedoucht in privé all-inclusive cabine. Heerlijk geslapen, rustig aan opstaan en rond 13 uur weer op stap vol goede moed. De wind zou later echt naar het NW draaien! Maar eerst nog niet. Weer lange uren stampen tegen SW-W in. De slagen tussen kust en TTS. Niet saai, langs prachtige krijtrotsen, de baai van Rye, Duncan castle, Eastbourne, Beachy Head, de lichtenzee van Brighton. En eindelijk, rond middernacht kon de motor uit. Daarna een heerlijke zeildag met veel zon. De wind was eindelijk wat noordelijker dan west gedraaid. Nog even terug naar het moment toen we besloten ons plan te veranderen, een tussenstop te maken; dat soort beslissingen nemen we heel natuurlijk, ik merk dat we zo’n tocht samen prima aan kunnen en samen de goede beslissingen nemen. We doen ons niet stoerder voor, we staan alle twee ons mannetje, we kunnen helemaal op elkaar rekenen. Geweldig wat we op dat vlak in een paar jaar bereikt hebben Heerlijk om daarop verder te bouwen!

Het doel was Alderney, maar dat was zeker niet bezeild. Cherbourg net wel en daarna zou de stroom richting Alderney urenlang zeer sterk tegenstaan. Een tijdstop in Cherbourg dus. Daar wel een glas bubbels op de behouden vaart en een bbq aan boord, na bezoek aan de supermarkt, waar we uiteraard een paar lekker franse kaasjes kochten. Een prima nacht, goed geslapen en ’s ochtends de beste douche die we tot nu toe in een haven waren tegengekomen. We vertrekken tegen westenwind in naar het begin van de Alderney race. Deels gezeild maar uiteindelijk toch met de motor erbij. Bewolkt begin, daarna een heerlijk zonnetje als we St. Peters Port in Guernsey binnenvaren. Prachtige tocht gehad, prima aanloop. En nu zitten we hier in de kuip, kaarsjes aan, lichtje (van Mq) uit… We zijn supertrots, niet alleen dat we dit gedaan hebben, maar vooral hoe! Wij kunnen dit prima samen aan, en onze Deesse ook. Bakken zout water kreeg ze over zich heen, met enorme klappen viel ze in de golfdalen. Ze hield zich prima. Met dank ook aan stuurautomaat Harry!

22 juli, 5 geweldige dagen later alweer, hoogste tijd om de avonturen weer eens te beschrijven. Vrijdag 18 juli bleek er een reusachtige zeepaling in de fuik te zitten, 1240 gram en 80 cm, zo dik als de pols van Monique. Pieter –held- moest eraan te pas komen om hem uit de fuik te halen. Hop, in t net, klap op z’n kop, nog ‘n paar al dan niet rake klappen, en klaar, dachten we. ’s Middags bleek de paling toch nog uit ‘t net, uit de emmer te zijn gekropen en hij laf dood als ‘n pier in de kuip onder het omgevallen tafeltje! Ontleed, gebakken, geweldig lekker. Die dag een prachtige fietstocht gemaakt over het noordoostelijk deel van Guernsey, langs de kust (laag water), door de binnenlanden, langs de golfbaan en Beaucette Marina. Die avond na het palingmaal naar Castle Cornet voor live-muziek en gezelligheid. De dag erna dikke drizzle, hoewel de weersvoorspelling voor de middag “fair” zou zijn. Snel ontbijten en 9 uur de bus (60 pence) naar de golfbaan. We kunnen er meteen terecht en terwijl we afslaan op de eerste hole, breekt de zon door. We lopen 18 geweldige holes op 1 van de mooist natuurlijk gelegen banen, tussen bunkers, torens en struikgewas door, met meestal uitzicht over de zee. Laatste hole: we landen allebei op de green! Mq 28 punten, Pieter 31. Superdag! Biertje smaakte geweldig. Daarna per bus anti-clockwise het hele eiland rond, we zien prachtbaaitjes, rotskusten, vergezichten. ’s Avonds boodschappen gedaan en weer een lekkere bbq met biefstuk en lamsvlees. Al sinds een paar dagen genieten we elke avond van ons franse-kaas-luchtdichte-trommeltje en beurre au grain de sel-de-mer….

Zondag, alles hier gesloten, om half 10 nemen we de bus naar Doyles Monument, vanaf waar we langs de gehele zuidoost kust het magnifieke cliffpath volgen, te voet. Echt een onbeschrijfelijk mooie wandeling, vrijwel steeds uitzicht over het blauwe water, terwijl het pad omhoog en omlaag loopt, door dennenbossen, varenvelden, langs bunkers, picknickplaatsen, uitzichtspunten. St. Martins Point, Icarts Point en soms ineens slingerend naar binnen om zo’n baai te ronden, Saints Bay, Petit Port Bay. Het is stralend weer, de zon schijnt en er blaast zo’n fris windje wat pas na twaalven wat warmer wordt. We zullen zo’n 3 uur hebben gelopen als we neerstrijken in een engelse tuin vol hortensia’s bij ons eindpunt en daar een sandwich ham-tomaat kopen met thee erbij. Per bus weer terug naar de boot. We blijven voor de vierde nacht in de haven liggen, maar maandag willen we verder: de weersverwachting is goed, weinig wind, veel zon, wind draaiend naar het oosten. De ochtend van vertrek slaat Monique eerst haar slag door bij de Bootz de voorraad Foamburst van Imperial Leather op te kopen. We maken een praatje met de buren, die ons vertellen dat hun zoon dit jaar in Peking meedoet met de Olympische Spelen. Zoon blijkt wereldkampioen van 49-ers te zijn, heeft recent in Medemblik de SPA-regatta nog gewonnen. Leuk. Okee, klaar voor vertrek, we verlaten de haven. 4 uur lang doen we over de tocht naar Sark, 3 mijl per uur, ideaal tempo voor visvangst. Monique klooit wat met de nieuwe reel en het levert 3 makrelen op. We ankeren uiteindelijk bij Derrible Bay, waar we een heerlijke middag hebben. We blazen de bijboot op met de nieuwe elektrische pomp die we voor 5 euro bij de AH hebben gekocht. Belachelijk natuurlijk, maar het werkt wel: binnen 5 minuten ligt ie er strakgespannen bij. Monique zet de fuiken uit. We proberen onze nieuwe duikpakken uit in 16 graden koud water en het werkt! Je krijgt er extra drijfvermogen van en het koelt niet snel af. Lekker douchen en naakt drogen in het zonnetje.

Het is een komen en gaan van zeilbootjes hier. Pieter leest lekker terwijl Monique de romp poetst vanuit de bijboot. ’s Avonds rookt Pieter de drie makrelen in de rookoven op de kant, waar het water maar door blijft stijgen, zodat er vrijwel niets meer over blijft van het stukje strand. Die avond eten we zelfgemaakte risotto, die heerlijk smaakt. Wat is het leven toch goed!

Dinsdagochtend na een prima nacht achter ons anker, weer strakblauw en een stuk warmer. Voorlopig blijven we hier lekker liggen. Mooie rustige plek, ondanks de deining, en nog 100 leuke dingen te lezen, te doen of niet te doen. We genieten.

24 juli alweer: wat doen we zoal met al die tijd. Tja, echt met name genieten van dit leven. Dinsdag heel de dag in de baai gelegen, logboek geschreven, boek gelezen. Die middag per bijboot naar de kant, steil pad omhoog geklauterd, prachtige fotoshoot van onze Deesse. Daarna een paar uur gewandeld over Sark, door het “centrum” gelopen, alle wegen onverhard. Er rijden hier geen auto’s, wel een enkele tractor en verder paard-en- wagens. Er is nauwelijks wat te beleven, het is alsof de tijd hier heeft stilgestaan, maar er zijn wel prachtige uitzichten over zee, baaitjes, uitzicht op de Bretonse kust. Dan weer terug naar de boot, wat vissen, heerlijk avondje aan boord, de nacht zien vallen met wijntje en kaasjes erbij. Weer een goede nacht gehad. We wachten op de goede stroom. In de tussentijd nogmaals het eiland op, ditmaal voor een wandeling richting Little Sark om er de brug te zien die in 1945 door Duitse krijgsgevangenen is gebouwd. Mooie tocht. Op de terugweg drinken we ergens een kop koffie met twee homemade bonbons erbij, waar Sark om bekend staat, SUPERLEKKER! Dan terug en wegwezen, op het fokje zeilen we om Sark heen, vangen twee makrelen en strijken neer in de baai: Port a la Jument. Als het laatste motorbootje vertrekt zijn wij de enigen, terwijl het zo mooi is hier. Hoewel de wind uit het Oosten zou waaien, doet hij dat natuurlijk niet en liggen we steeds onrustiger, maar vast als een huis aan onze twee ankers. Die avond kalmeert de zee en genieten we van een prachtige zonsondergang. De nacht verloopt toch onrustig, veel swell, deining, we rollen op golven, en zijn er niet gerust op, door de nabije rotspartijen. In feite een slechte nacht gehad, maar dat gevoel verdwijnt die ochtend met eieren en spek onder wederom een strakblauwe hemel. De ene fuik levert een 12 cm “gewone spinkrab” op, de andere fuik drie kleine fluweelkrabben; handig, van die visboekjes aan boord om te zien hoe al die griezels heten.

28 juli, Alderney. Maandag.

Voor het eerst in deze hele vakantie een paar spatjes regen, pas laat in de middag. De hele dag tot nu toe was fantastisch. Vandaag staat in het teken van het komende vertrek, morgenvroeg omstreeks 5.00 uur. ZW wind voorspeld (5a6) en de stroom is dan gunstig. Afgelopen donderdag (24/7) vertrokken we vanaf Sark richting Saints Bay op Guernsey. Ondanks snelheid van 5 knopen, gaan we op de kaart geen meter vooruit. Wel dwars richting St. Peters Port. We gooien het plan om, en varen vervolgens als een speer clockwise rond Sark en belanden uiteindelijk als enigen in de baai, weer wat makrelen rijker. Deze worden verwerkt in een heerlijke aardappelmakreelsalade (nadat we ze ietwat tegen de zin van de schipper in op het achterdek hadden gerookt). Die avond door naar overvol St. Peters Port, waar we toch een plekje bemachtigen. Volgende ochtend nog steeds stralend weer, we gaan nog eenmaal naar die mooie golfbaan, dit keer wel met fotocamera. Spelniveau van Pieter en de sfeer waren vooral op de eerste 9 holes wat minder, maar na de turn was het veel leuker en dit keer waren we wel op tijd voor een lunch. Die avond gaan we voor de afwisseling eens uit eten, restaurant Mora, waar Pieter een niet helemaal gare kreeft krijgt en Monique een heerlijk menu.

De volgende ochtend lijkt weer mooi te beginnen. We varen de haven uit, even in de rij om diesel te tanken (186 liter) maar bij het uitvaren van de haven kwam de mist al snel aandrijven. Het enorm grote cruiseschip midden in de havenkom was al snel niet meer te onderscheiden. In dichte tot zeer dichte mist, zonder wind, met motor en radar aan (en AIS!) naar Alderney gevaren, spannend. Omringd door de warme dichte mist voelden we ons superromantisch. Vreemde ervaring dat mist ook zo lekker warm kan zijn. Bij het binnenvaren van Braye Harbour was de mist op z’n dikst. We voeren bijna op een Britse mijnenvegen, die midden in de baai voor anker bleek te liggen. Na wat speuren vonden we een vrije mooring en snel nadat we lagen trok de mist op en was het weer zonnig. Inklaren, korte wandeling en heerlijke nacht aan de mooring. Oh ja, en die avond ook nog ons teakdek lekker geschuurd met zout water, daar knapt het altijd zo mooi van op.

De dag erna per fiets op zoek naar de golfbaan. We konden wat uurtjes later terecht, ondertussen heerlijk rond gefietst en uitlunchen in het dorpje, in een binnentuin van St. Anne. We zaten aan tafel met een plaatselijke decorateur en hoorden de verhalen van de dorpsgewoonten, de inteelt, de generaties die hier al eeuwen wonen.

Daarna lopen we 2×9 holes op een hartstikke leuke golfbaan, tweede helft gaat wat minder bij Monique door overdosis aan zon.

Vandaag de laatste dag, een beetje een luie dag, alles opruimen, zeevast maken, maar nog wel erop uit voor lekkere lunch in restaurant met uitzicht over de baai. Zo uitkijkend over het water beseffen we ons dat we zulke prachtige weken hebben gehad. Super geluk gehad met het weer, echt een zomervakantie op het water, pracht omgeving, diepblauw water, stoere rotspartijen, sterke stroom, lieflijke baaitjes, bijzondere eilanden. Alderney is wel het meest puur, het meest Brits. Gisteren nog zagen we bij de golfclub karikaturen van Engelse pensionado’s op een perfect geschoren grasmatje bowling spelen. Ohhh…. Ik vergeet het belangrijkste nog te vertellen….. Gisteren, terugkomend van golf en fietsen, eerst vanuit de bijboot, golftassen en fietsen aan boord gezet en daarna meteen weer uitgevaren om de fuiken (die zoals altijd de vorige avond uitgezet, maar dit keer ’s morgens vergeten) op te halen. Meestal is de oogst teleurstellend, maar dit keer kwam Monique’s grootste wens uit: er zat een KREEFT in 1 van de fuiken!!!! Werkelijk een prachtig exemplaar, die nog verwoede pogingen deed te ontsnappen. De smile op Monique’s gezicht, zit er nu nog steeds op, en zal zeker nog dagen –misschien weken- zichtbaar blijven. Haar leven is nu anders. Ze heeft 1 van haar doelen verwezenlijkt. Na de fotoshoot gaat de kreeft rücksichtslos de pan in en ’s avonds opgepeuzeld. Niet overdreven: overheerlijk!! Tot zover dit life-event. Nog even gezellig bij elkaar, wijntje, hapje, en dan vroeg naar bed. Morgen Noord-Oostwaarts!

Wat nog wel het vermelden waard is: maandagavond nog een royale pastamaaltijd gemaakt om twee keer warm van te eten onderweg. Daarna blijkt ineens dat het gas helemaal op is…. oh, wat een inschattingsfout! Dit jaar hadden we voor het eerst besloten maar 1 gasfles mee te nemen, meestal hadden we de tweede niet nodig, en dat neemt alleen maar ruimte in beslag. Echter: de huidige gasfles was 20 april al in gebruik genomen, we hadden er al twee maanden mee gekookt in de weekenden en van alles in de oven gemaakt. Tja, en dan nog eens drie weken fulltime vakantie, dat trekt ie niet. Nou ja, het was niet anders, het was al 18 uur geweest toen we erachter kwamen, en de volgende ochtend in alle vroegte zouden we vertrekken…. Er zat niets anders op dan het ermee doen.

Inmiddels zijn we alweer 30 uur onderweg naar huis, we zijn Dover al gepasseerd, het is woensdag 29 juli 14.00 uur, Nederlandse tijd alweer. Het is al uren windstil, olieachtig zeetje. We hebben de eerste 8 uur heerlijk kunnen zeilen, en inmiddels staat de motor alweer een etmaal aan. Twee prachtige dagen, blauwe hemel, zonnetje, vannacht een ongelooflijk mooie sterrenhemel en het schilletje van de wassende maan. Omdat het zo’n rustig weer is kunnen we douchen, opdrogen in de zon. Een ingenieus idee is, om het spiritusbrandertje van het rookoventje te gebruiken bovenop het cardanisch gasfornuis, wat prima werkte! Dus toch de eieren met spek en gebakken broodjes als ontbijt! Tot nu toe missen we het gas niet: ten eerste omdat het water superheet uit de kraan komt door het gebruik van de motor, ten tweede omdat het lekker weer is en we niet warm hoeven te worden van een mok hete soep, ten derde omdat de pastamaaltijd ook koud geweldig lekker is en ten vierde omdat het spiritus setje een oplossing bracht. Zo zie je maar weer.

Vrijdag 1 augustus.

We zijn lekker aan het opruimen in de thuishaven. De terugreis verliep verder prima, weliswaar ook het laatste stuk helemaal op de motor. Weinig tot geen wind, en de wind die er was kwam uit het ONO. Met zeer rustige zee goede voortgang met weinig toeren. Heet-heet, twee dagen onder de parasol gezeten. Naakt of bijna naakt aan dek, ’s nachts niet koud.

Donderdag ochtend 9.30 NZT, Pieter lag net te slapen. Opeens kwam er uit het niets met grote snelheid een zwarte rib op Monique afgevaren. Daarin rechtop staand vier zwartgeklede mannen, armen gekruist voor de borst, piraten!!! Even paniek, snel Pieter gealarmeerd, toen ze een bocht maakten en achter onze Deesse aankwamen! Hoge hartslag, allerlei gedachten die door het hoofd flitsten, en ineens leesbaar de letters DOUANE op de zijkant, pffff….. 3 minuten na verschijnen aan de horizon, lagen ze langszij en vroegen permissie om aan boord te komen, natuurlijk. Maar Monique was nog nauwelijks van de schrik bekomen. Na controle van paspoorten, bootpapieren en het bonnetje van de rode diesel mochten we weer verder. “ Of we wel even nog de zwarte kegel wilden hijsen”. Overdag weer heerlijk rustig varen, eten, lezen, drinken. Het verliep allemaal heel vlot, in het Schulpengat nog stroom tegen maar om 15.30 uur langs Den Helder en daarna stroom mee. We konden direct de brug door en de sluis in. In Den Oever nog even 100 liter water getankt (zoeken naar het havenpasje duurde nog het langst), onderweg de zeilen schoongespoten en droog gezeild, zodat we om 20.30 uur volledig gehuikt de haven binnenvoeren.

We hadden drie prachtige weken, een pittige heenreis maar daarna een heerlijk relaxte tijd met prachtig weer, fantastische plekjes, heerlijk genoten van natuur, van ons geweldige schip en van elkaar.

Onderweg al een sms afspraak gemaakt met Harrie en Roos en diezelfde avond uitbundig hun nieuwe schip ingedronken, die later Scheer zou gaan heten. Erg gezellig.

En nu fijn nog een lang weekend voor de boeg en daarna weer back to business. Wat we nog niet hebben vermeld zijn de 11 makrelen die we binnen 30 minuten hadden gevangen, de grootste meer dan een pond. Die avond meteen gerookt op ons vingersteigertje, vier naar Harrie en Roos, twee naar de buren en twee op het broodje van de lunch. De drie grootste makrelen mee naar huis voor in het Indonesische pepesan van die avond. Wat een geweldige vakantietijd, voor het eerst een echte zomervakantie aan boord.