Vandaag hebben we ons voorbereid op de tocht die we voor de boeg hebben, 1330 mijl naar “the kingdom of Tonga”. Morgenochtend gaan we vertrekken. We zijn eraan toe, hebben er zin in. Leuk om onze tijd in Frans Polynesië af te ronden met een terugblik.

Na bijna 20 dagen op zee, kwamen we op 2 juni 2014 aan op Fatu Hiva, het eerste eiland van de Markiezen. Wat waren we trots, onze langste oversteek tot nu toe en dat allemaal zonder schade. Zo leuk de andere zeilers weer te zien, de gesprekken, de etentjes over en weer. En daarbij de overweldigende aanblik van het eiland vol hoge rotspieken. De aardige bewoners, de eerste gratis pompelmoezen, zo groot als m’n hoofd. Het etentje bij twee mensen thuis in ruil voor een doktersconsult. Wat waren we onder de indruk.

Daarna naar Hiva Oa, met onderweg het gevecht met de enorme blue marlin die we aan de haak hadden. En dan, langverwacht en nu eindelijk waarheid, het bezoek aan het graf van Jacques Brel. Een aangrijpende ervaring. Een droom die vervuld is, wauw. Vol goede moed kwamen we aan in Anaho bay op Nuku Hiva. Wie had kunnen voorzien dat daar een grote schaduw over onze reis zou gaan vallen op 18 juni? “Ciguetera shellfish poisoning” liepen we op door het eten van een voorgerecht, door twee Fransen bereid. Binnen een paar uur waren negen volwassen ernstig ziek, waaronder wij twee. Wat zijn we vreselijk ziek geweest, en nog steeds is het niet over. Gewoon ongelooflijke pech en zo oneerlijk dat dit ons heeft moeten overkomen. Nu, precies tien weken later, gaat het met mij weer behoorlijk goed, ongeveer 90% de oude. Met Pieter gaat het duidelijk nog een stuk minder goed, hij voelt zich zo’n 60% hersteld en heeft zelfs een ziekenhuisopname van 6 dagen achter de rug in Tahiti. En dat na het eten van twee of drie eetlepels van een saus met schelpdieren! Deze beesten, Troca’s, waren ernstig giftig! Het had slechter kunnen aflopen…

De drie weken na de vergiftiging waren we tot weinig in staat en zijn op Nuku Hiva gebleven. De lieve aandacht en zorg van medezeilers zullen we nooit meer vergeten. Evenmin het diner de laatste dag bij the chief in Daniels bay, die ons overlaadde met fruit omdat we hem wat visgerei cadeau hadden gedaan. De tros bananen moest met een kruiwagen worden vervoerd!

We wilden verder en de vierdaagse tocht naar de Tuamotu’s verliep goed, dankzij stabiel rustig weer op een vlakke zee. Het binnenvaren van ons eerste atol werd een feit, we waren op Kauehi. Drie dagen voor anker op de mooiste plekken, helemaal alleen, in azuurblauw water naast wit zandstrand vol palmen, paradijselijk. Dan naar het dorp met z’n 300 inwoners. Wat een geluk dat er net feestelijkheden waren, drie dagen lang zijn we opgenomen in de kleine gemeenschap en gezamenlijk genoten we van traditionele dans en spelen. Het kerkbezoek op zondagochtend was een feest om mee te maken. Weer een ervaring om nooit weer te vergeten. Fakarava zuid was de volgende en laatste stop op de Tuamotu’s. Ook daar weer mooi ankeren, maar veel mooier was het snorkelen in de pas. Het verdriet dat we niet konden duiken daar, werd snel vergeten door wat we al snorkelend zagen in kristalhelder water met zicht van meer dan 30 meter. De haaien en mensgrote kardinaalvissen zwommen dicht om ons heen. Wat een prachtige koralen, wat veel tropische vissen, we keken onze ogen uit. Voor het eerst sinds een maand hadden we weer gasten aan boord, daar hadden we tot dan toe de energie nog niet voor gehad. We waren trouwens snel gewend aan een vegetarisch bestaan zonder alcohol en de rest van het strenge ciguetera-dieet.

Dan door naar Tahiti, een easy tocht van 2 dagen zonder ook maar een zeilwissel.

Daar genoten we vooral van de Carrefour vol Franse lekkernijen op loopafstand van de ankerplaats. Ook de traditionele danscompetitie waar we de bemanning van Daemon en Anke Sophie mee naartoe namen, was bijzonder. Moorea was een veel mooier en groener eiland. Helaas was het genieten ervan beperkt en gingen we om gezondheidsredenen terug naar Papeete, de hoofdstad van de Society eilanden. Pieter heeft daar 6 dagen in het ziekenhuis gelegen wegens neurologische achteruitgang, een lange termijn gevolg van de ernstige ciguetera die we hebben. Gelukkig sliep hij daar weer helemaal bij en werd adequaat behandeld met medicijnen. Eenmaal weer terug aan boord begon het revalidatieprogramma, bestaand uit dagelijks zwemmen, wandelen en zoveel mogelijk lekkers eten tussen de gewone maaltijden door, maar dat allemaal nog steeds volgens de strikte dieetvoorschriften. Toen Pieters conditie weer op peil was, zijn we naar Raiatea gevaren, waar we vanuit Faarao bay prachtige wandeltochten maakten. Ook Tahaa vonden we geweldig mooi, met z’n vanilleplantages, parelfarms en fleurige begroeiing. Helaas hebben we geen tijd meer gehad om naar het befaamde Bora-Bora te gaan, waar m’n broer z’n Christa ten huwelijk vroeg.

Frans Polynesië, waarvan wij de Markiezen, de Tuamotu’s en de Society eilanden bezochten, heeft een diepe indruk op ons gemaakt. Vooral door de imposante natuur, de aardige bevolking en de ernstige ziekte die we hier doormaakten. Een paar indrukken die we nooit meer zullen vergeten, als we terugdenken aan deze eilandengroepen: het gemak waarmee de Europeanen met de Frans-Polynesiërs samenleven; de oprechte vriendelijkheid hier, mensen zeggen elkaar altijd gedag, altijd een opgestoken hand bij het passeren van andere boten, bij het vragen naar de weg, lopen de mensen altijd een stuk met je mee, zodat het niet meer fout kan gaan; de bloemenpracht, overal waar je kijkt in de natuur, in de tuinen, langs de wegen, en niet te vergeten, de bloemen in het haar of achter het oor gestoken, bij meer dan de helft van de bevolking; outrigger-kano’s overal op het water, van heel traditionele types tot hypermoderne boten, de roeiers met een uit prachtig hout gesneden spaan in de handen; fruit in overvloed, meestal gratis verkrijgbaar of zelf te plukken; de mensen die zo dicht bij de natuur leven; en dan die overweldigend prachtige natuur, van de hoge steile met groen beklede rotsen, tot de verstilde eilandpracht van de Tuamotu’s. Kortom, echt het paradijs.

We vinden het jammer dat we er niet meer van hebben kunnen genieten, door de ernstige belemmeringen van onze ziekte, die ons helaas nog steeds parten spelen. Maar we hebben goede hoop dat deze met nog wat geduld langzaam over zullen gaan. We zijn in elk geval toe aan de sprong westwaarts, die morgen gaat beginnen.

Klik hier voor de rest van bijbehorende fotoserie!