Donderdag 22 oktober halen we de laatste boodschappen op de kleurrijke markt van Hellville. Om 10 uur zijn we vertrek-klaar en gaan anker op. Dag Hellville, dag Nosy Be, we begrijpen nu zo goed waarom onze kiwi-vrienden een paar jaar geleden verliefd zijn geworden op deze plek. We hebben het hier heerlijk gehad. Een super zeilparadijs, prachtig snorkelen, heerlijk eten, aardige mensen en prachtig handwerk. En een indrukwekkend mooie natuur.
Vanaf nu begint de tocht richting Zuid-Afrika. In dagtochten kunnen we langs de westkust van Madagascar naar het zuiden hoppen, tot we bij het punt komen waar we het Mozambique Channel over kunnen steken. Inmiddels hebben we ons aangemeld bij het Indian Ocean Net, twee maal per dag melden alle boten die naar ZA onderweg zijn op vaste tijdstippen via de ssb radio hun positie, de weersomstandigheden en of er problemen zijn, een stukje veiligheid voor iedereen. Elke dag als we luisteren horen we boten die zonder wind zitten, bijna iedereen is aan het motoren. Het is nog te vroeg om te zien hoe voor ons de omstandigheden zullen zijn, aangezien we eerst nog een week langs de kust blijven. De eerste dagtocht is meteen een lange van zo?n 45 mijl. We kunnen alles heerlijk zeilen bij een zeewindje en als de zon bijna ondergaat komen we aan op de Honeyriver, een rivier waarop je prima kan ankeren. Bij een van de talloze prachtige sunsets die we hier in Madagascar meemaken genieten we van een bbq aan boord en slapen als rozen op de rivier zonder swell.
De volgende dag zijn we om 8 uur al op weg, vandaag begon de wind veel eerder dan gebruikelijk! We hebben weer een grandioze zeildag, zonovergoten, prima windje, tussen allerlei eilanden door. Het blijft wel opletten geblazen omdat er overal ondieptes zijn die we moeten omzeilen. Om drie uur in de middag laten we ons anker zakken in een baai die Paradise Bay wordt genoemd. Onze vrienden van de Anke Sophie en de My Lady liggen er ook. Hebben we eigenlijk al eerder over de crew van de My Lady verteld? Een dikke week geleden lagen we voor anker in Russian Bay. Ineens komt er een opvallend lange man in een dinghy naar ons toe en we horen: Goeiemiddag!! Eelco, een echte Nederlander komt aan boord en drinkt een kop koffie mee. Hij is al 19 jaar zeilend onderweg, samen met zijn Nigeriaanse vrouw Misale. Met z’n vieren drinken we die middag een fles rijstwijn in het restaurantje van Andre. Misale spreekt ook Nederlands met een sterk Zuid-Afrikaans accent, heerlijk om weer even lekker in onze eigen taal met elkaar te praten. En altijd weer leuk om verhalen uit te wisselen en te horen hoe andere mensen dit nou doen. We spreken af om de volgende dag bij Andre te gaan lunchen met z’n vieren, eend staat er op het menu. De volgende dag loopt er 1 eend minder rond op zijn erf. Andre is een Oostenrijker die hier is neergestreken op dit afgelegen eiland 20 mijl van de stad vandaan, een huis van hout heeft gebouwd en een restaurantje is begonnen voor de enkele zeiler die hier voor anker gaat. Hij leeft er zonder elektriciteit en met minimale materiele zaken. Maar hij oogt tevreden. De hele ochtend is hij bezig, samen met een lokale vrouw, om de lunch voor ons vieren te bereiden. We krijgen een enorme schaal met rijst voorgezet, een schaal gebakken aardappeltjes, een tomatensalade en een perfect klaargemaakte vleesschotel met eend. En dat allemaal voor 4 euro per persoon. Waar leeft die man van?? Ondertussen hebben we het leuk met de crew van de My Lady, die gaan we vast vaker zien. Heel leuk om erachter te komen dat ze bevriend zijn met Bruce en Jill, ook al van die chronische wereldomzeilers! De groepsfoto dus meteen naar Nieuw Zeeland gestuurd.
In Paradise Bay zien we ze dus weer en gaan er uitgebreid op de koffie. We kunnen ze blij maken met Nederlandse tijdschriften, die we weer van andere zeilers kregen. Wij hebben nu tenslotte weer nieuw leesvoer aan boord!
Met Thomas en Annette bespreken we het plan voor de komende tijd. We gaan samen de oversteek naar Zuid-Afrika doen en als we eenmaal in Richards Bay zijn aangekomen, gaan we samen een weekje door ZA reizen, wat wildparken bezoeken. Maar eerst daar veilig zien aan te komen.
Zaterdag hebben we een heerlijke dag. Om 7 uur in de ochtend gaan we op verkenning de hele baai door, Pieter in de kajak en ik op het paddleboard. Daarna een ochtendzwemmetje en om elf uur, na de koffie bij MyLady, op pad, richting het eiland Nosy Saba. Het is een zeiltocht van 25 mijl, die we bijna helemaal zeilend kunnen doen. We genieten van deze dagtochten door prachtig landschap, uitdagend zeilend door ondieptes en veel wisselende winden en dat alles in bikini. Heerlijk, die droge warmte om ons heen. Nosi Saba is een klein eilandje met een prachtig wit zandstrand. We laten ons anker vlakbij de kust vallen in azuurblauw water van 5 meter diepte. Een stuk of tien lokale mensen zitten onder de palmen op het strand, vissers, die er hun vis te drogen hebben liggen en hangen en hier de nacht doorbrengen om morgen weer naar hun dorp terug te zeilen. Ze spreken geen woord Frans, alleen Malagassy. Maar ze vinden het prima dat we er rondlopen en foto’s maken. Op het strand vinden we een paar mooie schelpen en spelen er een potje tennis. Daarna snorkelen we te midden van de schildpadden boven een prachtig koraallandschap. ‘s Avonds weer zo’n mooie sunset terwijl de entrecotes op de railing-bbq liggen. Het was een 100 procent vakantiedag!
Zondag zijn we al om 7 uur onderweg, een lange tocht te gaan naar Moramba-bay. De zeewind steekt pas om elf uur op, tot die tijd dus moeten motoren, maar daarna onder gennaker en later genua verder. In de namiddag komen we aan en het is betoverend mooi! Overal kleine eilandjes begroeid met baobab bomen, dit wilden we echt nog even zien. Per dinghy maken we een avondtochtje tussen die eilandjes door en fotograferen de bomen bij avondlicht. Anke Sophie ligt naast ons en we vieren samen de zondag met mooie witte wijn en een Thaise kip-curry. We kijken samen naar de weersvooruitzichten en besluiten dat het een prima moment is om te gaan, we zullen zelfs wat vaart moeten maken omdat er over ruim een week dikke wind uit het zuiden aankomt door het Mozambique Channel. Voor die wind komt willen we beschut achter de eilanden voor de kust van Mozambique liggen. De plek waar we wrsch Pieter z’n zestigste verjaardag gaan vieren.
De volgende morgen zijn we vroeg op. Het ochtendlicht op de bomen is zo mooi, dat we om zes uur al in de dinghy zitten voor een uitgebreidere tocht. Het is laag water en de koraaleilanden steken boven het water uit. We landen bij een strandje, maken een ochtendwandeling, nemen nog heel wat foto’s. En net als we weg willen gaan, zien we ze: de witte sifaka-lemuren met hun bruine vlekken, die op deze eilanden wonen. Ze maken reuze sprongen van boom tot boom, al dan niet met een baby op hun rug. In totaal hebben we nu 7 soorten lemuren gezien. Wat een mooie ankerplek, de mooiste die we aandeden.
Eind van de ochtend varen we weg, nu naar het westen. Doel in Boeny Bay, 120 mijl verderop. Dat betekent een nachtje op zee. Onderweg vangen we een prachtige vis, de eerste sinds we in dit land zijn. We weten nog steeds niet wat voor een vis het nou was, maar hij smaakte voortreffelijk. Terwijl we langs de wat grotere stad Mahajanga varen, hebben we nog internet bereik en kunnen zo de laatste gripfiles opvragen. We zien dat de verwachte harde wind een dag eerder gaat opsteken dan we eerder zagen. We rekenen alles nog even goed na, we hebben 720 mijl te gaan tot de beschutte eilanden. We kijken elkaar aan en besluiten: we vertrekken zo snel mogelijk. We gaan nog een paar uur voor anker achter een eiland, bergen dinghy, kajak en paddleboard op, smeren alles nog even, lopen de belangrijke dingen na en om drie uur in de middag op dinsdag 27 oktober gaan we op pad richting Mozambique Channel, op naar Zuid-Afrika! Anke Sophie zal de volgende ochtend vertrekken, maar zij hebben dan ook een sneller schip. Die eerste nacht viel ons niet mee, poeh! We moeten pal naar het westen en die avond staat er een fikse westenwind. Meestal in Madagascar houdt de wind op te blazen als de zon onder is gegaan, maar vandaag dus niet! Zelfs motor-zeilend komen we nauwelijks in de goede richting en doordat het erg ondiep is, gemiddeld zo’n 12 meter, zijn de golven steil en vervelend. Uiteindelijk gaan we ruim twee uur bijliggen en slapen om de beurt een uur. Dan draait de wind langzaam richting zuid-westen en kunnen we weer in de goede richting varen, al is het dan hoog aan de wind. De volgende ochtend blijkt dat we dan toch al zo’n 65 mijl voorsprong op de Anke Sophie hebben, een mooie uitgangspositie, we zijn blij dat we eerder zijn vertrokken.

Dag 1, woensdag 28 okt: ‘s nachts moeten we een aantal uur motoren, maar vanaf 9 uur in de ochtend kan de motor uit en zeilen we de rest van de dag, deels met de gennaker bij heel lichte wind. We varen gelijk op met een 43 voets zeiljacht, en het is altijd leuk om te zien dat we zo’n groter schip er toch uitzeilen door tactisch goede keuzes te maken. Maar als de wind aantrekt speren ze ervandoor. Dan komen we aan het eind van de avond bij Cap Andre, het westelijke punt van de kust van Madagascar waar we het land gaan loslaten en westwaarts richting de kust van Mozambique gaan varen. Helaas krult de wind rond die kaap zodat we een zuidelijke koers moeten aanhouden. Als de wind verder doordraait gaan we overstag en warempel, op anderhalve mijl van ons vandaag vaart de 43 voeter! Haha, dat hebben wij beter gedaan! We zijn weer trots op onze Deesse. Ze mag dan een kleine wereld-omzeilende boot zijn, we doen het samen met haar heel goed! En voor een groot deel komt dat omdat Pieter gewoon een heel goede kapitein is. Zo, dat mag ook wel een keer worden gezegd!

Dag 2, donderdag 29 okt: Hoera, we houden de hele dag wind en kunnen alles zeilend doen, zelfs een paar uur de gennaker op gehad dankzij de rustige zee. We genieten van vers gezette echte Douwe Egberts koffie met een stroopwafel en lezen de Elseviers en de Happinezz, David en Christa, nogmaals bedankt!! Helaas wel een dikke knoop stroom tegen, maar dat wisten we van te voren. Op het radionet horen we dat de andere boten die onderweg zijn bijna allemaal motoren, we hebben dus geluk dat we op dit moment daar zijn waar het waait. ‘s Avonds bel ik m’n jarige neefje Menno op, gefeliciteerd, tien jaar!! ‘s Avonds valt de wind weg en moeten we 6 uur motoren.

Dag 3, vrijdag 30 okt: Om 2 uur ‘s nachts begint het weer te waaien en de rest van de dag houden we wind! En het goede nieuws is dat de stroom eindelijk gekeerd is en een paar uur hebben we zelfs dik twee knopen stroom mee, dat schiet op! We realiseren ons nogmaals hoeveel geluk we hebben met de vertrekdatum en de koers die we varen, want we zeilen en hebben stroom mee, terwijl we wederom op het net horen dat bijna alle boten kampen met windstiltes en moeten motoren. En de gripfiles die we vandaag zagen, laten zien dat het vanaf morgen wat steviger gaat waaien. We lopen dus mooi op schema en verwachten op tijd voor anker te kunnen gaan bij Mozambique. Leuk idee om op die plek Pieter z’n verjaardag te gaan vieren!